Rozdział IV

Otworzyłam niechętnie oczy i podniosłam się do pozycji siedzącej. Gdy pomyślałam o dzisiejszym wypadzie do chłopaków, to od razu na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Siedziałam wpatrując się w plakat One Direction, który powiesiłam w nocy, bo nie mogłam spać. Najbardziej interesował mnie jednak jeden członek - Zayn. Nie mogłam oderwać od niego wzroku, dopóki ojciec nie wszedł do pokoju.

- Natychmiast zdejmuj to ze ściany! Nie chcę aby cokolwiek związane z nimi znajdowało się w tym domu! - krzyknął rozzłoszczony. Nie rozumiem o co mu chodzi! Po pierwsze, to jest mój pokój i mogę mieć w nim co chcę, a po drugie to jest mój ukochany zespół, więc mam prawo posiadania plakatów, ubrań, gadżetów itd. z ich wizerunkiem.

- To, że twoja kochana żoneczka jest menedżerką osłów, którzy nienawidzą 1D, nie oznacza, że nie mogę mieć plakatu powieszonego na ścianie! - wydarłam się.

- Nie tym tonem, bo jeszcze dziś wyśle cię do szkoły - zagroził.

- Najwyżej złamię jakiejś lafiryndzie nos - powiedziałam obojętnie.

- Co ty zrobisz? - zapytał zdziwiony.

- Mama ci nie mówiła czemu mnie wywalono ze szkoły?

- Nie.

- No to cię oświecę. Nienawidziłam takiej jednej dziewuchy, a nawet teraz też i raz mnie tak wkurzyła, że zamachnęłam się i złamałam jej nosek - powiedziała z uśmiechem. Ach, ten dzień był piękny.

- Ale jak? Przecież. To nie możliwe. Jesteś. Jesteś przecież miła i w ogóle - wyjąkał przerażony.

- Myślałeś, że masz idealną córkę? Gówno prawda - powiedziałam i ruszyłam do łazienki w celu odświeżenia się.  Słyszałam jak ojciec coś krzyczy do mnie, ale miałam totalny olew i robiłam to co zawsze rano. Po porannym prysznicu, ubraniu się i zrobieniu makijażu oraz ułożeniu włosów, wyszłam z łazienki. Podeszłam do telefonu, aby sprawdzić, czy nie mam żadnej wiadomości. Pusto. Nie miałam za bardzo co robić, więc chciałam wrócić do czynności, którą przerwał mi tatuś, ale brakowało mi jednej rzeczy. Gdzie jest do cholery plakat?! Zajebie go. Pędem ruszyłam na dół. Niestety nigdzie go nie było. Przebiegłam cały dom w poszukiwaniu ojca, ale nigdzie go nie było. Postanowiłam do niego zadzwonić. Odebrał po dwóch sygnałach.

- Słucham?

- Gdzie jest mój plakat? - wysyczałam do telefonu.

- Tam gdzie jego miejsce.

- No właśnie tam go nie ma do cholery!

- Wyrażaj się.

- Bo co mi zrobisz? Wyślesz mnie do szkoły wcześniej? To nic nie da, bo tak i tak będę mówiła jak chcę.

- Zamieszkasz z chłopakami z The Wanted.

- Hahaha! Chyba cię pojebało człowieku. Nigdy z nimi nie zamieszkam.

- Jeżeli będziesz tak ze mną rozmawiała, to będę zmuszony to zrobić.

- A pieprz się - powiedziałam i rozłączyłam się. Tak wiem, nie należy odzywać się tak do któregoś z rodziców, ale on wkurzył mnie już na maksa. Wiem, że plakat to drobnostka, ale to był mój ulubiony. Zayn miał wtedy blond pasemko. Wyglądał wtedy zajebiście.

Równo o 11 przyjechał Zayn. Chciał się ze mną przywitać, ale byłam nie w humorze, więc odsunęłam go od siebie.

- Co jest?

- Lepiej nie pytaj jak nie chcesz zostać obrażony - warknęłam. Próbowałam jak najmilej się da, ale nie wyszło mi.

- Dobra. Tylko nie wyżywaj się na chłopakach, bo potem będą to przeżywać - ostrzegł.

- Okej. Spróbuję się opanować, co nie będzie łatwe - powiedziała z uśmiechem i skierowałam sie do jego auta. Otwarł mi drzwi od strony pasażera jak na gentelmana przystało, po czym okrążył samochód i wsiadł do środka.

- Gotowa poznać nas, czyli pięciu debili bliżej?

- Oczywiście. Już od czasów X-Factora - powiedziałam z uśmiechem.

- To były piękne czasy, ale teraz są lepsze.

- Czemu?

- Bo mogę siedzieć tu z tobą - odparł, a moje policzki przybrały różowego koloru.

- To było ... miłe - stwierdziłam. Przed dalszą część drogi rozmawialiśmy o naszych zainteresowaniach, ulubionej muzyce, jedzeniu, po prostu wszystkim co nam przyszło do głowy.

- Jesteśmy - oznajmił, gdy zaparkowaliśmy pod willą. Nie zdążyłam wyjść dobrze z auta, a już znalazłam się w ramionach blondynka.

- Niall udusisz mnie - wyszeptałam. Głośniej nie mogłam, gdyż powoli zaczęło brakować mi tlenu.

- Przepraszam. Już się odsuwam - to co powiedział, to wykonał. Uśmiechnęłam się do niego promiennie i poszliśmy do willi. Była ona ogromna, ale nie mogłam się skupić na oglądaniu jej, ponieważ w domu była osoba, której nie spodziewałabym się. Na kanapie z Harrym siedziała Taylor. No kurde, miałam ją unikać i w ogóle z nią nie gadać, gdy jestem z chłopakami, a oni mi ją sami przyprowadzają? Coś tu nie gra!

- Harry! - warknął Zayn.

- Co je... - nie dokończył, bo mnie zobaczył. - Cholera - powiedział pod nosem.

- Co ona tu robi? Przecież ma zakaz na was - pisnęła. - Muszę zadzwonić do menadżera - dodała po chwili.

- Nie!! - wszyscy krzyknęli równo.

- To jest moja praca. Richard powiedział, że mam za każdym razem dzwonić, gdy będziecie razem - odparła i wyciągnęła z kieszeni swojego Iphona. Harry wydarł jej telefon z ręki.

- A pamiętasz naszą umowę? Jeżeli będziesz mi nie posłuszna, to automatycznie z tobą zrywam - zagroził Harry.

- Kurwa, tym razem wygraliście.

- Dziękuję kochanie - powiedział i pocałował ją w policzek.

- Ale oddaj telefon .

- Masz - oddał jej własność. Chłopaki oprowadzali mnie po domu, a w tym czasie Taylor pisała coś na telefonie. Czułam, że ten sms będzie do mojego ojca. Nie przejęłam się tym zbytnio, tylko dalej zwiedzałam willę. Na ogrodzie mieli wielki basen. Chciałabym do niego skoczyć.

- Wiem, że jest kuszący, ale z tego co wiem, to nie masz stroju.

- No nie mam.

- Jest jeszcze jedna opcja - powiedział z chytrym uśmieszkiem.

- Niby jaka?

- Możesz kąpać się nago.

- Po moim trupie zboczeńcu .

Chłopak się zaśmiał i ruszyliśmy na dalsze zwiedzanie. Ostatnim pomieszczeniem była kuchnia. Oczywiście blondynek stał z głową w lodówce. Kusiło mnie podejść do niego i dać mu z kolanka w dupę, ale Zayn mnie powstrzymał. Popatrzyłam na niego gniewnie i podeszłam do blatu, aby po chwili na nim usiąść.

- O Steph. Kiedy przyszłaś? - spytał zdziwiony Nialler.

- Niedawno. Chciałam, abyś mnie zauważył, ale ktoś mi przeszkodził - popatrzyłam znacząco na Zayna.

- No w tej pozycji, to na pewno by cię nie zauważył - stwierdził Zayn.

- Co wy tu chcieliście robić?! Może jeszcze na blacie. Z kim ja żyję - powiedział blondynek z niedowierzaniem i wyszedł pośpiesznie z kuchni. Popatrzyłam na mulata i zaczęłam się głośno śmiać.

- On myślał, że my chcieliśmy... - nie dokończyłam, bo spadłam z blatu.

- Nic ci się nie stało?

- Trochę mnie ręka boli.

- Pokarz - ukucnął przy mnie i wziął moją rękę.

- Masz lekko stłuczoną. Chodź do łazienki. Posmaruję ją maścią - powiedział. Wstał tak, że jedna noga była po mojej lewej stronie ciała, a druga po prawej. Wyciągnął do mnie ręce, abym mogła wstać, ale przeszkodził nam Niall.

- Teraz na ziemi! Nie mogę na to patrzeć  - zasłonił sobie oczy i po raz drugi opuścił pomieszczenie. Nie miałam sił na śmiech, więc po prostu wstałam przy pomocy Malika i ruszyłam za nim do łazienki. Chłopak kazał usiąść mi na wannie, a on w tym czasie szukał maści w apteczce. Znalazł ją po chwili.

- Daj mi rękę - zrobiłam to co kazał. Po niecałych pięciu minutach moja ręka była zabandażowana.

- To nie było konieczne - wskazałam na bandaż.

- Lepiej, abyś to nosiła dzisiaj. Jutro możesz nosić jak będziesz chciała.

- Okej. Idziemy na dół?

- Aż tak ci ze mną źle?

- Nie, po prostu Horanek może sobie coś głupiego pomyśleć.

- No dobra, to chodź - zeszłam z wanny i skierowałam się w kierunku salonu, w którym siedział ... mój ojciec! Cholera! Chciałam się cofnąć, ale zauważył mnie.

- Chodź tu i się nie chowaj! - krzyknął. Popatrzyłam jeszcze ze smutkiem na mulata i odwróciłam się w jego stronę.

- Cześć tatusiu - powiedziałam cichutko.

- Nie tatusiuj mi tutaj. Co tutaj robisz? Zabroniłem ci przebywać z nimi! Na serio chcesz zamieszkać z chłopakami z The Wanted.

- Nie będziesz mi mówił z kim mogę się spotykać, a z kim nie! To moje życie, a nie twoje! - krzyczałam.

- Wiem lepiej co dla ciebie jest dobre. Jeżeli jeszcze raz cię z nimi zobaczę, to wyprowadzasz się - powiedział stanowczo. - A teraz do domu!  - dodał wściekle.

- Nie! Ja zostaję tutaj z Zaynem, Louisem, Harrym, Liamem, Niallem i tą suką - postawiłam się mu, ale to nie było dobre.

- Nie nazywaj jej tak - warknął i dał mi w twarz. Zszokowana cofnęłam się od niego i przytuliłam się do Zayna.

- Niech pan opuści ten dom i ty Taylor też ! - krzyknął chłopak.

- Przepraszam, ja nie chciałem - zaczął się zbliżać, ale ja schowałam sie za Malika.

- Jakbyś nie chciał, to nie uderzyłbyś mnie - szepnęłam.

- Proszę wróć ze mną do domu - poprosił.

- Wrócę wieczorem, a teraz wyjdź -odparłam. Bez słowa opuścił dom chłopaków. Cieszyłam się, że to zrobił. Została jeszcze Tay.

- Tay wyjdź! Porozmawiamy sobie później o twoim zachowaniu - warknął w jej stronę Hazz. Również bez słowa opuściła progi domu.

- Przepraszam cię za nią. Ona zawsze  była miła i uczynna, a teraz ... - nie dokończył, bo przerwał mu Louis.

- To podła żmija - dopowiedział z uśmiechem.

- Przestań.

- Ale to prawda.

- Ma rację - poparłam Lou. Wszyscy popatrzyli na mnie dziwnie.

- O co wam chodzi? Nie lubię jej - powiedziałam obojętnie.

- Złamałaś Hazzie serce - powiedział teatralnie Lou.

 - Spieprzaj Tommo.

- Koniec! - krzyknął Liam. No tak, tatuś wkroczył do akcji. - Louis, Harry i ja idziemy zrobić obiad, a reszta ma się nie pozabijać - zarządził. Przytaknęliśmy mu. Rozsiadłam się na kanapie, a obok mnie Zayn.

- Co oglądamy?

- Może horror - zaproponował Niall. Nikt nie sprzeciwił mu się, więc włączył jakiś. Wszyscy myśleli, że będę się bała, lecz ja śmiałam się z filmu. Nie boje się wcale horrorów.

- Miałaś przecież krzyczeć ze strachu i tulić się do któregoś z nas - westchnął Niall.

- Nie w tym wcieleniu kochany.  

- To masz jakieś inne? - zapytał zaciekawiony. W odpowiedzi walnęłam sobie z ręki w czoło.

- Obiad! - krzyknął Harry z kuchni. Wszyscy pobiegliśmy zjeść posiłek. Później leżeliśmy pod telewizorem i oglądaliśmy każdy możliwy film. Około 17-tej poprosił Zayna, aby mnie odwiózł. Chciałam przyjechać szybciej od ojca do domu. Zawsze był po 18-tej, więc niezauważalnie mogłam dostać się do mojego pokoju i posiedzieć w nim, w ciszy.

- Jesteś pewna, że nie ma go w domu? - zapytał mnie Zayn, gdy staliśmy pod moim domem.

- Tak. Kończy o 18-tej, więc będzie dopiero za godzinę, bo ma kawałek drogi od pracy.

- No dobrze. Jak coś będzie nie tak, to dzwoń - powiedział i ucałował mnie w policzek.

- Okej, dzięki. Pa - pożegnałam się i weszłam do domu. Zdjęłam buty i chciałam popędzić na górę, ale w salonie siedział tata z Olivią.

- Chodź, musimy porozmawiać - zażądał ojciec. Może Zayn jeszcze nie odjechał i pobiegnę do niego?

- Nawet nie próbuj uciekać - powiedziała Olivia.

- Nie pomyślałam nawet o tym - skłamałam. - Więc o co chodzi? - zapytałam z lekkim strachem, przed tym co mogę usłyszeć.

-----

Tak wiem! Beznadziejny :( 

Zastanawiam się nad usunięciem tego bloga. Zadecydujcie czy mam to coś kontynuować, czy nie.

Przepraszam za błędy xx

Druga część o Lou : KLIK